کلاه قرمزی و شجریان

کلاه قرمزی و شجریان:

دیشب بحثی شد در باب زندگی خصوصی استاد آواز ایران که هر کداممان بخشی از وجودمان پرداختۀ آن آواز است. اینکه ورود به حیطۀ خصوصی افراد(هنرمند یا غیر هنرمند) جایز نیست مگر به حکم قانون و به ضرورت منافع عمومی. تا حالا به چند همکار یا دوستم گفته ام "شب به فنا" به جای شب به خیر؛ عادت من این است که گاه از شوخی در جدی هم بهره می برم. تا کنون فقط یکی از شاگردانم فهمیده شب به فنا اصطلاح و تکیه کلام عروسک "دیوی" در مجموعۀ آموزشی هدفمند و جذاب کلاه قرمزی است. او دیو است و خصلت دیو در متون کهن ما وارونه کاری است، همان که در کودکان هم می بینیم. میگویند به دیوانه گفتند: خرمن را آتش نزنی، گفت: خوب یادم دادی! کودکی و  به روایت ائمه شباب هم شعبه ای از دیوانگی است و البته در سنین بالاتر هم گاه ادامه می یابد که حد آرمانی آن "مجانین العقلایی" است که تا باد چنین بادا!  رستم وقتی بر دستان دیو بلند می شود دو گزینه روی میزش میگذارند: پرتاب به کوهستان یا دریا و رستم می داند نجات در پرتاب شدن به سنگستان نیست اما خوب می داند دیو وارونه کار است پس گزینۀ سنگلاخ را اینتر می زند. بگذریم قصد اطناب ندارم. همین قدر عرض می کنم فرهنگ مؤلفه های زیادی دارد که علاوه بر وارد نشدن به زندگی خصوصی اشخاص، شامل استفاده از غذای فرهنگی خوب هم می شود. راستی امسال چه کسانی دلشان برای مجموعۀ "کلاه قرمزی" ، ایرج تهماسب و خصوصاً "جیگر" و دیگران تنگ شد ؟  در مرحلۀ بعد چه کسانی پرسشگری کردند و بودن دوبارۀ ایشان را مطالبه نمودند؟  با احترام: علی اکبر رضادوست 12 فروردین 1395 روز جمهوری اسلامی.