ما مردمان "بر عکس" و جوگیر

ما مردمان "بر عکس" و جوگیر:
راستش دیشب می خواستم در ادامۀ مبحث کاربرد درست عناوین علمی همچون "استاد" و... در گروه کرسی آزاداندیشی به این موضوع هم بپردازم که بیمِ کمی فرصت و اختلاط مباحث بود.
چرا ما دایما دوست داریم عکس بگیریم و همواره در عکس ها بهتر از آنچه هستیم(با لبخند و وقار و...)به چشم آییم؟ بدتر از آن خیلی دوست داریم با آدم های معروف، مرجع، عالم، صادق و... عکس بگیریم؟
گویا گمان داریم "بر اساس تأثیر متن در ادراک" بخشی از قدر و علم و صداقت شخص کنار دستی از طریق عکس به ما یا ذهن بیننده منتقل می شود؟
به ذهن بیننده ممکن است بشود اما این انتقال مثل مال بادآورده است که باد هم خواهد برد. باور ندارید؟
شما را ارجاع می دهم به "آقای دوربینی" همان که در تهران در تمام مراسم مشهور و کلان حاضر است و عکسش در کنار بزرگان مملکتی دیده می شود. آیا به نظر شما ایشان با این همه پخش شدن از سیمای ملّی، چیزی بیش از شأنی دارد که از داشته های خود او حاصل شده است؟
این مبحث جای کار بسیار دارد و شاخ و برگ زیادی هم می یابد که لابد اهالی فن بدان اشراف دارند. یکی از شاخه های فرعی آن موضوع "سانسور" است که از از صدر تا ذیل بدان گرفتاریم. اینکه فلانی ممنوع التصویر است، اینکه عکس بهمان را از عکس ها درآورید تا دیده نشود و...
آیا کسی توانست با سانسور عکس خاتمی " غنای وجودی" او را کاهش دهد یا تأثیر کلامش را بگیرد؟ بلکه شاید ماجراها جور دیگر شود "اگر خدا خواهد".
با احترام: علی اکبر رضادوست 15 فروردین 1395

کرسی آزاد اندیشی شمس پرنده ...